Żądłonietoperz

Żądłonietoperz (ang. Stingbat; łac. Scorpiobattus volansii, czyli "nietoperz skorpioni"; w języku Na'vi: riti) – niewielki latający drapieżnik zamieszkujący Pandorę.

Anatomia[]

Osiągający niewiele ponad 1 m rozpiętości skrzydeł żądłonietoperz ma niewielkie ciało, zwykle o czarno-żółtej barwie, z którego wyrastają fioletowe skrzydła zdobione różnobarwnymi prążkami. Przednia, duża para jest zakończona przezroczystą błonką, przypominając membrany skrzydeł zmory lub leonopteriksa, przy czym w przeciwieństwie do większych drapieżników nie jest ona rozdzielana. Tylne skrzydła są mniejsze i dość ostro zakończone. Poza skrzydłami, żądłonietoperz jest też wyposażony w parę łap z ostrymi szponami. Długi ogon zwieńczony jest żądłem, od którego gatunek przyjął swoją nazwę; zawiera on silną truciznę, której zwierzę używa zarówno do polowania, jak i do samoobrony. Nie jest jednak ona dość silna, aby powstrzymać głównych naturalnych wrogów żądłonietoperza, czyli zmory leśne. Bioluminescencja zwierzęcia jest bardzo jasna i pomaga mu w nocnych łowach, choć ogranicza się do obrzeży tułowia oraz skrzydeł.

Szczęki zwierzęcia są wyposażone w niezwykle ostre, przezroczyste zęby, dzięki którym żądłonietoperz może bardzo szybko zjadać pokarm. Pysk oraz wielkie oczy zajmujące znaczną część głowy pozostawia niewiele miejsca na mózg i w istocie puszka mózgowa żądłonietoperza jest bardzo mała, w konsekwencji czego wykazuje się on stosunkowo niską inteligencją.

Ze względu na układ kostny w skrzydłach oraz ich przezroczyste błony na końcówkach, zwierzę prawdopodobnie jest blisko spokrewnione ze zmorą górską i leśną oraz tetrapteronem i, być może, leonopteriksem.

Siedlisko[]

Zwierzęta zamieszkują głównie lasy Pandory, natomiast gniazda zakładają w opuszczonych miejscach, gdzie mają dużo spokoju. Przykładem tego może być stado żądłonietoperzy, które zamieszkało opuszczoną Starą Szkołę.

Odżywianie[]

Żądłonietoperze są wszystkożerne, od leśnych owoców, przez małe ssaki czy jaszczurki, po większe zwierzęta, takie jak ranne lub osłabione sześcionogi, gdy polują stadnie. Żądłonietoperz jest też jednym z niewielu zwierząt, który może żywić się nektarem skolopendry, jako że zawarta w nim toksyna nie jest w stanie wyrządzić mu krzywdy; istnieje teoria, zgodnie z którą jad w ogonie zwierzęcia jest wytwarzany właśnie z tej substancji lub przynajmniej częściowo ją zawiera. Swoje łowy żądłonietoperze przeprowadzają zazwyczaj nocą.

Zachowanie[]

Usposobienie żądłonietoperzy najczęściej objawia się jako okrutne i agresywne. Choć współpracują w obrębie stada, aby upolować większą ofiarę, podczas konsumpcji skrzeczą i walczą, wyrywając sobie kawałki mięsa.

Choć żądłonietoperze wyróżniają się doskonałą umiejętnością nawigacji wzrokowej, konsekwencją ich niewielkiego mózgu jest niska inteligencja oraz wyjątkowo słaby instynkt samozachowawczy, ograniczający się do stadnego polowania np. na młode sześcionogi. Potwierdzeniem tego jest fakt, że masowo wlatują pod ogień automatycznych działek strzelniczych strzegących ludzkich baz i kwater górniczych, mimo ścielających ziemię licznych zwłok zastrzelonych wcześniej żądłonietoperzy, oraz łatwo padają ofiarą większych zwierząt, np. zmór. Przez tą nieustanną rzeź wydawać by się mogło, że populacja żądłonietoperzy cały czas maleje, tak jednak nie jest, ponieważ zwierzęta bardzo szybko i licznie się rozmnażają; zgodnie z wierzeniami Na'vi, dzięki regulacyjnemu wpływowi Eywy. Dzięki temu ich populacja utrzymuje się na stałym poziomie.

Znaczenie w kulturze Na'vi[]

Pomimo okrutnego usposobienia oraz wysoce nieprzyjaznego naturalnego mechanizmowi ataku, żądłonietoperze da się oswoić. Niektórzy z rdzennej społeczności Pandory traktują te zwierzęta jako zwierzątka domowe i tresują, aby jadły im z ręki, siadały na ramionach oraz przylatywały, przywoływane klaskaniem języka. Jako pupile są jednak wymagające.

Na'vi używają kolców z ogona żądłonietoperza do gry na instrumencie zwanym dużym łukiem muzycznym. Dla urozmaicenia efektów dźwiękowych do kolca mocuje się grzechotkę.

Pojawienie się[]

Avatar[]

Żądłonietoperze pojawiają się w kilku scenach filmu, zwłaszcza w lesie, choć nie są dobrze widoczne i raczej przelatują w tle. Więcej uwagi poświęcono im w rozszerzonej wersji kolekcjonerskiej filmu w scenie, gdy wędrujący po lesie Jake Sully, Norm Spellman i Grace Augustine trafiają do opuszczonej Starej Szkoły. Badający budynek Jake natknął się na stadko tych zwierząt zajmujących belki sufitowe budynku. Gdy Norm podniósł z ziemi książkę The Lorax i podał ją dr Augustine, ta wspomniała, że prawdopodobnie z półki zrzuciły ją właśnie żądłonietoperze.

Avatar: Pandora Rising[]

W nieistniejącej już grze mobilnej, żądłonietoperze były powszechnymi jednostkami bojowymi po stronie Na'vi. Każdy rój składał się z pięciu zwierząt, które atakowały wrogów w bezpośredniej walce za pomocą żądeł. Miały dużą prędkość ataku i wysoki poziom zadawanych obrażeń, mogły trafiać zarówno w cele naziemne, jak i powietrzne.

W grze istniała również jednostka specjalna, przyzwanie żądłonietoperzy (ang. Stingbat Caller), która przysyłała na pole bitwy nieskończoną liczbę tych drapieżników.

Pandora: The World of Avatar[]

W parku rozrywki żądłonietoperze można zobaczyć na suficie jaskini prowadzącej do kompleksu badawczego Mountain Banshee Project, gdzie zwiedzający mogą wziąć udział w atrakcji Flight of Passage. W kolei w barze Pongu Pongu znajduje się mechaniczny szkielet zwierzęcia.

Ciekawostki[]

Szkic koncepcyjny zwierzęcia

Podobnie jak ziemskie nietoperze, żądłonietoperze lubią odpoczywać, zwisając głową w dół i owijając się skrzydłami. Jest to prawdopodobnie powód, dla którego nazwa gatunku zawdzięcza człon "nietoperz".
W scenariuszu z 1995 roku żądłonietoperze brały czynny udział w bitwie o Drzewo Dusz.
W jednej z usuniętych scen filmu Avatar, tuż po przybyciu do Piekielnych Wrót Jake Sully został zaatakowany przez żądłonietoperza, którego zatrzymała siatka ogrodzenia. Tym samym było to pierwsze pandorańskie zwierzę, z jakim zetknął się Jake. Stojący obok Lyle Wainfleet zastrzelił je z pistoletu.

Źródła[]

Maria Wilhelm, Dirk Mathison: Tajny raport o świecie Pandory, str. 112
Pandorapedia – Stingbat