Artykuł |
Wężowilk[1] lub żmijowilk[2] (ang. Viperwolf; w języku Na'vi: nantang) – pospolity, średniej wielkości drapieżnik występujący na Pandorze.
Anatomia[]
Choć wężowilk zawdzięcza swą nazwę wilkowi, posturą przypomina bardziej pewne rasy udomowionego psa. Osiąga do 2 m długości i do 1 m wysokości w kłębie. Jego smukłe, wręcz chude ciało jest gładkie, błyszczące i pozbawione włosów, zamiast tego pokryte jest charakterystycznym dla pandorańskiej fauny elastycznym chitynowym pancerzem. Podstawowa odmiana wężowilka jest czarna z szarym podbrzuszem i łapami, a wzdłuż szyi, tułowia i ogona ciągną się dwa paski: niebieski i czerwony. Podgatunki wężowilków, których kilka poznano, mogą różnić się kolorystyką, z których najbardziej wyróżniające się obejmują żółtą oraz jasnofioletową. W nocy, zwierzę wykazuje bardzo słabą bioluminescencję lub jej całkowity brak (choć według gry świecą się u nich boczne pasy).
Zwierzę ma trzy pary długich nóg zakończonych łapami wyposażonymi w pazury, przy czym dwie przednie pary łap posiadają przeciwstawny kciuk, dzięki czemu są bardzo chwytne i używane m.in. do precyzyjnej i szybkiej wspinaczki po drzewach. Długi i cienki ogon wężowilka rozszerza się przy końcówce, która jest znacznie twardsza i ułatwia nagłą zmianę kierunku biegu, a bywa też wykorzystywana jako narzędzie ataku. Wyjątkiem jest tu wężowilk płaskoogonowy, podgatunek, który zgodnie z nazwą ma na końcu ogona dużą, poziomą płaską płytkę, przypominającą rybią płetwę.
Na bokach szyi znajdują się otwory oddechowe, wyglądem przypominające skrzela, z kolei otwory wydechowe umiejscowione są bezpośrednio za pancerzem klatki piersiowej, pod żebrami, zapewniając wężowilkowi wentylację przelotową. Podobnie jak ziemskie psy, duża część wymiany ciepła odbywa się poprzez parowanie wilgoci z języka i jamy ustnej.
Wydłużona paszcza wężowilka wyposażona jest w bardzo ostre obsydianowe zęby, a wargi mogą podwijać się do tyłu, podobnie jak u thanatora, co stanowi pokaz siły, a także umożliwia maksymalne wysunięcie zębów. Jasnozielone oczy zwierzęcia zapewniają bardzo dobry wzrok w nocy, zdolny wychwycić nawet najsłabsze światło, choć potencjalnej ofierze trudno je zauważyć, jako że wężowilk najczęściej porusza się z głową pochyloną ku ziemi. Podobnie jak reszta pandorańskich stworzeń, ma dwa czułki wyrastające z tyłu głowy.
Sądząc po anatomii, prawdopodobnie wężowilk jest ewolucyjnym kuzynem thanatora.
Podgatunki[]
- Wężowilk galactonotus
- Wężowilk osowaty
- Wężowilk płaskoogonowy
- Wężowilk żółtopasy
Siedlisko[]
Zwierzęta te występują w różnorodnych rejonach Pandory, przy czym najczęściej spotkać je można w lasach deszczowych oraz rejonach skalistych.
Odżywianie[]
Wężowilk jest drapieżcą stojącym dość wysoko w łańcuchu pokarmowym. Choć jego naturalnymi wrogami są właściwie wszystkie większe drapieżniki, funkcjonowanie w stadzie kompensuje stosunkowo mały rozmiar wężowilków, pozwalając im skutecznie polować na duże zwierzęta oraz bronić się przed nimi. Mimo to wystrzegają się procaków oraz thanatorów, chociaż znane są przypadki ataków na zmory górskie. Ofiarami wężowilków padają najczęściej roślinożercy i, ogólnie, łagodne stworzenia, m.in. sześcionogi, zmory leśne (czasem też górskie), niekiedy także na wielkie gromowoły. Żerują także na mniejszych zwierzętach, takich jak prolemury, na które mogą polować w pojedynkę.
Dzięki potężnym szczękom wężowilki mogą miażdżyć kości i wyrywać ogromne kawałki mięsa z ciała ofiary. Za jednym razem zwierzę jest w stanie zjeść ok. 10-15 kg, co przy dużej ofierze zapewnia pokarm dla całego stada.
Tryb życia i zachowanie[]
Wężowilki są stworzeniami społecznymi i łączą się w stada liczące po kilkanaście osobników. W ich obrębie panuje ścisła hierarchia, która dyktuje m.in. prokreacją; rozmnaża się tylko para dominująca, reszta pomaga w wychowywaniu potomstwa i zdobywaniu dla niego pożywienia. W jednym miocie rodzi się zwykle od trzech do sześciu młodych. Młode są trzymane w odosobnionym legowisku, chronionym przed drapieżnikami. Pomimo agresywnej i okrutnej natury, wężowilki są troskliwymi i łagodnymi rodzicami. W wieku sześciu miesięcy młode osiągają połowę rozmiaru dorosłego osobnika i mają już w pełni wykształcone zęby i mięśnie szczęk, dlatego zaczynają polować z resztą stada. Jednak samodzielne życie są w stanie rozpocząć dopiero po około roku.
Podczas polowania stosują starannie obmyślane strategie. Czasami dzielą się na mniejsze grupy lub poruszają się zupełnie samotnie, aby zwabić większe drapieżniki. Gdy zaatakuje on jednego wężowilka, reszta natychmiast rusza w jego stronę i atakuje napastnika. Zwierzęta polują nocą, mając wzrok przystosowany do ciemności i znikomą bioluminescencję lub jej całkowity brak, aby pozostać niezauważonym zarówno przez inne drapieżniki, jak i przez ofiary.
Terytorium pojedynczego stada obejmuje ponad 480 km².
Wężowilki komunikują się bogatą gamą odgłosów. Mogą syczeć jak żmije (czemu zawdzięczają swą nazwę), piszczeć niczym kojoty, skomleć jak zwykłe psy lub też wydawać dźwięki przypominające hieni śmiech. Podczas polowania koordynują swoje działania dodatkowo za pomocą gestów, mimiki i odgłosów, co zapewnia im ogromną przewagę nad ofiarą.
Zdolności[]
Zwierzę jest anatomicznie przystosowane do szybkiego biegania przy jednoczesnej zwinności, która pozwala na szybką zmianę kierunku biegu czy wspinanie się po drzewach. Niemal ludzkie, chwytne łapy umożliwiają polowanie zarówno na ziemi, jak i w koronach drzew. Strategia polowania pojedynczego osobnika polega na przyczajeniu się blisko ofiary i błyskawicznym ataku.
Inteligencje oczy pozwalają bardzo dobrze widzieć zarówno w nocy, jak i w ciągu dnia. Widzenie z dużej odległości jest ograniczone, jednak głębia obrazu doskonała. Z kolei węch zwierzęcia ustępuje jedynie thanatorowi i wierzy się, że pozwala wyczuć ofiarę z odległości około 8 km.
Szczęki są w stanie zacisnąć się z siłą do 4 kg/cm², wystarczająco, aby zmiażdżyć kość, a nawet kamień.
Duży stosunek wielkości mózgu do reszty ciała wskazuje na wysoką inteligencję wężowilków. Znajduje to potwierdzenie w ich zachowaniu, m.in. w komunikacji, obmyślaniu strategii ataku oraz zdolności rozumowania i rozpoznawania wzorów.
Walka przeciw wężowilkom[]
Jako że wężowilk uchodzi za zwierzę niezwykle niebezpieczne zarówno dla Na'vi, jak i dla ludzi, obie te rasy unikają bezpośredniej walki z nimi i zamiast tego wypracowały własne sposoby na odstraszanie tych zwierząt. ZPZ opracował repulsory, czyli urządzenia wytwarzające dźwięki o bardzo wysokich częstotliwościach drażniących dla wężowilków, utrzymując je w odległości ok. kilkudziesięciu lub kilkuset metrów od repulsora. Z kolei Na'vi nacierają się sokiem z liści nieznanej rośliny, którego esencja przypomina zapach procaka, naturalnego wroga wężowilków.
Znaczenie w kulturze Na'vi[]
Na'vi wystrzegają się wężowilków jako niebezpiecznych drapieżników, których ofiarą może paść słabsza lub nieostrożna osoba. Mimo to szanują wężowilki za ich inteligencję, oddanie stadu oraz więzi rodzinne, jako że sami wysoko cenią te społeczne wartości. Czczą te zwierzęta podobnie, jak Indianie z Ameryki Północnej niegdyś czcili dzikie wilki.
Niektóre klany, m.in U'imi huyuticaya, wybrały tę bestię jako swój symbol, a jej wizerunek często przedstawiany jest na proporcach, tarczach czy dekoracjach domowych. Z kolei styl życia wężowilka jest celebrowany w niezliczonych pieśniach i tańcach.
Skóry wężowilków czasem są używane do wyrobu odzieży i ozdób, przede wszystkim przez członków wspomnianego plemienia, lecz także przez inne. Przykładem jest Tan Jala z klanu Tipani, który nosi nakrycie głowy wykonane ze łba wężowilka, a także pojedyncze elementy zbroi wykonane z jego chitynowego pancerza.
Pojawienie się[]
- Avatar: The Game
- Pandorapedia
- Avatar: The Game (NDS)
- Avatar (iOS/Android)
- Avatar: The Mobile Game
- Pandora ROVR
- Avatar: Pandora Rising
- Avatar: Reckoning
- Tajny raport o świecie Pandory (str. 103-104)
- Avatar. Przewodnik ilustrowany (str. 21)
- The Art of Avatar
- James Cameron's Avatar: The Na'vi Quest
- James Cameron's Avatar: The Reusable Sticker Book
- Avatar 3D Annual 2011
- Figurki Mattel
- Zabawki McDonalds
- Zabawki Disney World
Avatar[]
Stado wężowilków zaatakowało Jake'a Sully'ego podczas jego pierwszej nocy w lesie w ciele avatara. Samodzielnie, wyłącznie z użyciem noża i prowizorycznej włóczni, zdołał zabić lub odpędzić kilka zwierząt, jednak pokonać i przegonić stado pomogła mu Neytiri, która od długiego czasu obserwowała mężczyznę.
Kilka miesięcy później, gdy Jake szkolił się zwyczajów Na'vi pod okiem dziewczyny, podczas nauki tropienia zauważyli dorosłego wężowilka opiekującego się stadkiem młodych.
Podczas bitwy o Drzewo Dusz, wężowilki znalazły się wśród zwierząt wezwanych do obrony Pandory przez Eywę. Walczyły z naziemnymi oddziałami SecOps, zabijając wielu piechotnych żołnierzy.
Avatar: Istota wody[]
Wężowilki pojawiają się w jednym z otwierających film ujęć pandorańskiej dżungli, a także później, podczas pierwszej misji oddziału Recoms nieopodal dawnej stacji połączeniowej Jake'a Sully'ego. Widząc rekombinantów w ciałach Na'vi, zwierzęta zrezygnowały z zamiaru ataku.
Avatar: The Game[]
Wężowilki są jednym z bardziej pospolitych zwierząt występujących niemal we wszystkich lokacjach. Są one agresywne wobec avatarów i żołnierzy ZPZ, jednak nie atakują Na'vi, w tym avatara Able Rydera po przejściu na ich stronę, z wyjątkiem zwierząt kontrolowanych przez korporację. W Torukä Na'rìng działa Centrum Rehabilitacyjne, w którym przeprowadzane są eksperymenty na zwierzętach, m.in. na wężowilkach. Do ich ciał przymocowuje się radiowy czujnik, poprzez który kontroluje się zwierzęta i czyni je agresywnymi wobec Na'vi, lecz zupełnie nieszkodliwymi dla ludzi.
Jedną z akcji specjalnych (umiejętności) jest przyzywanie wężowilków do walki, co w przypadku Rydera-avatara jest możliwe w grze po stronie Na'vi. W zależności od poziomu umiejętności, w pierwszej kolejności wzywane są zwykłe wężowilki, następnie osowate, a na końcu galactonotus. W przeciwieństwie do zwykłych bestii, te przywołane są fioletowe i zupełnie nieagresywne wobec Na'vi i Rydera, atakują za to wrogich żołnierzy ZPZ.
Oprócz tego, w grze można natknąć się na legowiska wężowilków. W przypadku Na'vi nie odgrywają one większego znaczenia, jednak w rozgrywce ZPZ zniszczenie czterech takich legowisk stanowi jedną z misji przydzielonych Ryderowi w Wiszących Ogrodach (ang. Hanging Gardens).
Avatar: The Game (NDS)[]
Nok po raz pierwszy spotyka wężowilki w Zielonym Domu. Po uruchomieniu urządzenia pozostawionego przez dr Ossmana, on i Omati zostają otoczeni przez stadko bestii, które ich atakują. Nok musi je zabić, aby ochronić siebie i towarzysza.
Niemal w każdej eksplorowanej lokacji można natknąć się na niewielkie sfory wężowilków. Jeśli Nok będzie przebywał zbyt blisko nich, zaatakują go.
Badając wpis dotyczący wężowilka w tamtejszej Pandorapedii, Nok może zdobyć umiejętność "Siła Natury", która zmniejsza odnoszone przez niego obrażenia.
Avatar (iOS/Android)[]
W dżungli Ryan Lorenz musi zmierzyć się z wieloma wężowilkami. Jedna ze sfor tak przestraszy stado gromowołów, że nacierając na Lorenza zmusza go do ucieczki, przez co bohater całkowicie się gubi.
Gdy Ryan ratuje Sevineyo i Niwintula z Doliny Thanatorów, dziewczyna informuje go, że Ludzie Nieba spalili legowiska wężowilków, w wyniku czego stały się agresywne. Później Niwintul prosi Lorenza o uwolnienie uwięzionych zwierząt z centrum naukowego ZPZ. Uratowane wężowilki nie tylko pomagają głównemu bohaterowi pokonać żołnierzy, ale też są wobec niego łagodne. Podobnie dzieje się, gdy Lorenz ratuje wężowilki z Piekielnych Wrót; zwierzęta towarzyszą mu jeszcze przez chwilę po opuszczeniu bazy.
Avatar: The Mobile Game[]
Jake spotyka kilka wężowilków podczas swojej podróży; te zwinne bestie często atakują w stadach. Kilka z nich atakuje żołnierzy ZPZ.
Pandora ROVR[]
Wężowilki poruszają się po centralnej części lokacji. Tak jak wszystkie zwierzęta, są oznaczone na mapie czerwonymi znacznikami i można je zeskanować tylko wówczas, gdy ROVR zbliży się do nich na dostateczną odległość.
Avatar: Pandora Rising[]
Wężowilki były dostępne jako jednostki walczące po stronie Na'vi, w stadach liczących po cztery lub po dziewięć bestii. Były skuteczne w grupie i miały dużą szybkość poruszania się i ataku, lecz niskie zdrowie, dlatego najlepiej sprawdzały się przeciwko pojedynczym jednostkom wroga. Większe stada pojawiały się na polu bitwy w formie pierścienia, otaczając nieprzyjaciela.
Postać Swin'ara, dowódcy (ang. Commander) walczącej po stronie Na'vi, była skuteczniejsza w walce u boku wężowilków.
Pazury wężowilka (ang. Viperwolf Claws) stanowiły rzadki zasób, występujący w wysokich klifach w rejonach zamieszkanych przez kentrocapry.
Avatar: Reckoning[]
Wężowilki są pospolitymi wrogami, atakującymi Ravena w dżungli. Poruszają się w stadach i atakują wszystkie naraz, dlatego najskuteczniejszą formą obrony przed nimi jest nie dać się otoczyć. W grze występują również młode, które trzymają się blisko głównych stad i są nie mniej niebezpieczne. Zabicie każdego wężowilka daje graczowi punkty reputacji klanu Hulanta.
W grze występuje unikatowy podgatunek znany jako wężowilk płaskoogonowy.
Toruk – Pierwszy lot[]
Podczas swojej podróży, Entu i jego przyjaciele napotykają kilka wężowilków, lecz z pomocą wojowników z klanu Tipani udaje im się uciec przed drapieżnikami.
Co ciekawe, ponieważ postaci są odgrywane przez ludzi, wężowilki (w porównaniu do Na'vi) zdają się być większe, niż w rzeczywistości.
Pandora: The World of Avatar[]
Wężowilki pojawiają się podczas spływu rzeką Kaspavan. Na samym początku podróży widoczne są trzy dorosłe oraz dwa młode osobniki, które przebiegają brzegiem obok łodzi. Wężowilk występuje także w lokalnej Pandorapedii.
Projekt 880[]
Choć film Avatar nie wyjaśnia, w jaki sposób Na'vi radzą sobie z wężowilkami, oryginalny scenariusz zawiera następującą scenę:
– A co miałem zrobić? – pyta Josh. [Zuleika] wyjaśnia, że sok z konkretnego liścia naśladuje zapach procaka. – Rozsmarowujesz to na twarzy i to odstrasza [wężowilki]. Myślą, że jesteś procakiem, i nie atakują.– Projekt 880
Ciekawostki[]
- Opisując wężowilka po raz pierwszy, James Cameron stwierdził, że "wyglądają jak wilki namalowane przez Francisa Bacona...", słynnego angielskiego impresjonistę, mistrza abstrakcji i ekspresji.
- Wężowilk jest niejako ogniwem przejściowym między drapieżnikami a gatunkami naczelnymi, przy czym cechy tych drugich są u niego wyraźniejsze niż u jego bliskiego krewnego, thanatora, szczególnie biorąc pod uwagę chwytne i zręczne przednie łapy z przeciwstawnym kciukiem. Niektórzy uczeni sugerują nawet, że prolemury, a potem Na'vi, wywodzą się od stworzeń takich jak wężowilki.
- Wężowilki są pierwszymi drapieżnymi zwierzętami, z którymi spotykają się bohaterowie aż czterech gier.
- Na stronie Pandora Research Foundation można przeczytać notatki naukowców z dwumiesięcznej obserwacji sfory wężowilków. Z raportu można dowiedzieć się m.in. o organizacji watahy, strategii polowania na gromowoły i prolemury oraz wspólnym wychowywaniu potomstwa.
- Źrenice wężowilków wydają się całkowicie zanikać podczas wizji nocnej, chociaż w ciągu dnia są widoczne.